ความกลัว
เป็นอารมณ์ที่เกิดจากการรับรู้ภัยคุกคามของสิ่งมีชีวิต ซึ่งเป็นสาเหตุให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสมองและการทำงานของอวัยวะ และการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมในที่สุด เช่น การวิ่งหนี การหลบซ่อน หรือการช็อคจากเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจ ความกลัวอาจเป็นการตอบสนองต่อตัวกระตุ้นที่เกิดขึ้นในสถานการณ์ปัจจุบัน หรือในอนาคต ซึ่งรับรู้ว่าเป็นความเสี่ยงต่อสุขภาพหรือชีวิต สถานภาพ อำนาจ ความปลอดภัย หรือความมั่งคั่ง หรือสิ่งมีค่าใด ๆ การตอบสนองความกลัวเกิดขึ้นได้จากการรับรู้อันตรายที่นำไปสู่การเผชิญหน้าหรือการหลบหนีจากภัยคุกคาม ซึ่งในกรณีความกลัวสุดโต่ง อาจทำให้ช็อคหรือชาได้
ในมนุษย์และสัตว์ ความกลัวเกิดขึ้นจากกระบวนการประชานและเรียนรู้ ดังนั้นความกลัวจึงสามารถประเมินได้ว่ามีเหตุผลหรือเหมาะสม และไม่มีเหตุผลหรือไม่เหมาะสม ความกลัวที่ไม่มีเหตุผลเรียกว่า โรคกลัว (phobia)
นักจิตวิทยาหลายคน เช่น จอห์น บี. วัตสัน โรเบิร์ต พลุตชิก และพอล เอ็กแมน แนะว่ามีอารมณ์พื้นฐานหรืออารมณ์ที่มีตั้งแต่เกิดอยู่จำนวนหนึ่ง หนึ่งในนั้นคือความกลัว กลุ่มความรู้สึกที่เป็นสมมุติฐานนี้รวมถึงอารมณ์ต่าง ๆ เช่น ความสุข ความเศร้า ความสยองขวัญ ความตื่นตระหนก ความกังวล ปฏิกิริยาเฉียบพลันต่อความเครียด และความโกรธ
ความกลัวมีความหมายใกล้เคียงกับ "ความกังวล" แต่แตกต่างกัน โดยความกังวลเกิดขึ้นเป็นผลจากภัยคุกคามที่รับรู้ว่าควบคุมไม่ได้หรือหลีกเลี่ยงไม่ได้[1]
การตอบสนองความกลัวเป็นการเอาตัวรอดโดยสร้างการตอบสนองพฤติกรรมที่เหมาะสม คงสภาพเช่นนี้ด้วยวิวัฒนาการ
เป็นความกลัวชนิดที่ไม่ปกติ มักจะเกิดกับความกลัวสิ่งของ บุคคล การกระทำ หรือเหตุการณ์ต่างๆ การกลัวมีความรุนแรงทางอารมณ์ เป็นพฤติกรรมเชิงอารมณ์ที่รุนแรงที่จะปฏิเสธต่อสิ่งเร้าต่าง ๆ ภายนอกที่จะทำให้เกิดอันตรายแก่ตนเอง
โฟเบียนี้จะแตกต่างกับความกลัว (Fear) ที่ไม่มีการแสดงอารมณ์ที่รุนแรง อย่างการร้องไห้ฟูมฟายหรืออาเจียน และแตกต่างกับความวิตกกังวล เพราะกรณีของโฟเบียเรารู้ว่าตัวเรากลัวอะไร แต่เราไม่รู้ว่าเราเป็นกังวลในเรื่องอะไร
ทฤษฎีความกลัว
"ทฤษฎีเรื่องความกลัวยังคงใช้ได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ และกับทุกคน
คงไม่มีใครปฎิเสธได้ว่า คนอย่างเราเรา ไม่เคยกลัวอะไร"
ความคิดนี้ยังคงดังขึ้นในส่วนของสมองชั้นในสุดและมันอาจจะได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางหากมีการพิสูจน์ถึงสมมติฐานข้อนี้อย่างจริงจัง
สิ่งหนึ่งที่ยังคงยืนยันได้คือว่าความกลัฎีควาว มักจะคืบคลานเข้ามายามที่คนเราไม่รู้ตัว หรือรู้ตัวอีกทีก็ปรากฎว่าเกิดความกลัวเสียแล้ว
แต่น่าเสียดายที่ถึงแม้คนเรารู้สึกตัวว่ากำลังกลัว ก็ไม่อาจหนีพ้นสภาวะนั้นไปได้
ถ้ามีการจัดอันดับความรู้สึก ความกลัวอาจจะเป็นอันดับหนึ่งของสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ที่คนเราไม่อยากรู้สึก แต่ไม่มีใครหนีมันไปได้ และไม่มีทางหนึพ้น
น่าแปลกที่บางทีคนเรา อย่างที่เห็นกันเดินอยู่ทุกวันบนถนน สิ่งที่กลัวและเป็นความกลัวก็คือความจริง
ความจริงคือสิ่งที่เป็นสัจธรรม และเป็นสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นจริง อาจจะเกิดขึ้น สามารถจะเกิดขึ้น คงจะเกิดขึ้น และเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ความจริงกับความกลัวอาจจะเดินคู่กันบนเส้นขนานที่ไม่มีทางบรรจบกันได้และโชคร้ายที่มันก็อาจมักจะมาพร้อมกันเสมอ
คนบางคนกลัวความจริงที่เกิดขึ้นแล้วในอดีต ....
กลัวว่าจะรับมือกับมันอย่างไร หากความจริงในอดีตตามมาทำร้ายในความคิดทุก ๆ วัน
คนบางคนกลัวความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาที
กลัวว่าสถานการณ์ต่าง ๆ อาจจะไม่อยู่ในความควบคุมของมือคนอย่างเรา
คนบางคนกลัวความจริงที่ยังไม่เกิดในอนาคต ...
กลัวแม้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็พร้อมที่จะกลัวและจมอยู่กับความกลัวตลอดเวลา
" สิ่งหนึ่งที่ยังคงรับมือกับมันได้ ก็คงมีแต่ภูมิต้านทานตัวเอง ที่คงต้องเร่งสร้างขึ้นมาทุก ๆ วัน เพื่อต่อสู้กับความรู้สึกภายในของตัวเอง และภูมิต้านทานที่สร้างก็ยังจะพอช่วยให้เรามีแรงหายใจได้แบบวันต่อวัน "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น